Το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, κοινώς κοιτάζοντας τον εαυτούλη τους είναι γνωστό (ναι, πίστεψέ το).
Το γεγονός, όμως, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι άτομα που έχεις βασιστεί κι εμπιστευτεί, δηλαδή άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, τότε αυτό σε εκπλήσσει και σε πληγώνει.
Θα' θελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή την εμπειρία με τη παρακάτω ιστορία:
Ήταν ένας τύπος που κάθε πρωί έδινε στο ζητιάνο της γειτονιάς του από ένα ευρώ.
Αυτό γινόταν για κανένα τρίμηνο. Στη συνέχεια συνέχιζε κάθε πρωί να τον χαρτζιλικώνει, αλλά πλέον του έδινε 50 λεπτά. Μετά από κανένα χρόνο μειώθηκε το ποσό σε 20 λεπτά και στο τέλος σταμάτησε να του δίνει λεφτά.
Κάποια μέρα τον σταμάτησε ο ζητιάνος και τον ρώτησε γιατί δεν του δίνει πια λεφτά.
Οπότε ο τύπος του είπε:
- Στην αρχή ήμουν ελεύθερος, οπότε σου έδινα ένα ευρώ. Μετά παντρεύτηκα, ξέρεις, γυναίκα, έξοδα... οπότε σου έδινα 50 λεπτά. Μετά έκανα ένα παιδί, ξέρεις, πάμπερς, γάλατα... οπότε σου έδινα είκοσι λεπτά. Μετά έκανα και δεύτερο παιδί, αυξήθηκαν τα έξοδα, οπότε σταμάτησα να σου δίνω λεφτά.
Και ο ζητιάνος έξαλλος: - Καλά, ρε βλαμμένε, κάνεις παιδιά με τα λεφτά μου;
Τελικά ποιά είναι τα όρια της καλοσύνης και της αγάπης... πόσο εύκολα μπορούν αυτές οι δύο αξίες να γυρίσουν μπούμερανγκ και να προδοθείς. Αλλά αν κοίταζες κι εσύ τον εαυτούλη σου δε θα' χες τώρα αυτό το πρόβλημα! Δε θα αισθανόσουν ξεκρέμαστος.
Ας είναι... κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Κάποια μέρα θα δικαιωθείς και θα αγαπηθείς...ΑΛΗΘΙΝΑ.
